छुटेका कुरा –
भाग १ यता
-“भैगो दिदी म रुन्न । पिर नगर्नुस् तपाईंका लागि म छु ।”
झरिसकेका आँशु पुछेर सृष्टीकी आमाका आँखामा आँखा जुधाएर आश्वासन दिएँ ।
– “मलाई अरु केही चाहिएन नानी, यी नरपिसाचहरुले मेरी छोरीलाई जसरी रुवाएका छन् यिनीहरुले पनि त्यसरी नै रुनु परोस् । नभा यी पापीहरुले अरुलाई पनि बाँकी राख्दैनन् । मेरी छोरीलाई त यस्तो बनाए–बनाए अब अरुलाई यस्तो नहोस् नानी । बिन्ती केही गर्नुपरो ।”
रुँदारुँदा थाकेको उनको अनुहारमा फेरि बर्रबर्र आशुँ झरे । आँशुसँगै पिडा पनि झरेका थिए ।
– “तपाईंले आँट गरेपछि त्यो सम्भव छ दिदी । आफूलाई सम्हालनुस् ।”
मैले फेरि थपें ।
– “दिदी म जसरी पनि ती पापीहरुलाई सजाय दिन चाहान्छुु । टिचर नामका नरपिचासले झुक्याएर मलाई यस्तो गरे ।”
–अचम्म ! त्यस्तो अवस्थामा पनि सृष्टीले सकि नसकी बल गरेर बोली । उसलाई थाहा रहेछ कानूनले दिने न्याय नै आफ्ना लागि ठुलो औषधी हो भनेर । उसलाई न्यायको खाँचो छ जस्तो लाग्यो मलाई पनि । त्यो भन्दा धेरै कसैको साथको खाँचो छ जस्तो लाग्यो ।
….
सृष्टीको घाउ गहिरो थियो, गहिरो घाउ पुर्नलाई अस्पतालको बसाई लामै भयो।
एकाएक अस्पतालमा हामी छेऊ सुकिलोमुकीलो लुगा लगाएकी हेर्दा निकै पढेलेखेकी जस्ती देखिने एउटी अधबैंशे महिलाको प्रवेश हुन्छ । उनका अघिपछि सुटबुटमा सजिएका दुईचार जना केटाहरु पनि थिए ।
– “हेर, हामी तिमीले जति भन्छ्यौ त्यति पैसा दिन तयार छाैं । मुद्दा अगाडि बढाउने कुरा नगर । तिमीलाई थाहै एक्लैले छोरी हुर्काउन गाह्रै पर्छ । हामीले भनेको मान, त्यसैमा तिम्रो भलाई हुन्छ ।”
सृष्टीकी आमालाई एउटा कुनामा लगेर ती महिलाले उपदेश दिंदै थिइन ।
– “हजुर तपाईं त महिला अधिकारकर्मी होइन र ? तपाईंले नै यस्तो भनेपछि हामीले न्याय कसरी पाउँछौं खै र ? दश नङ्ग्रा खियाएर, आफैले कमाएर मेरी छोरीलाई यत्री बनाएकी छु । छोरीको इज्जत लुटेराहरुले देको पैसा चाहिएन हजुर ।”
सृष्टीकी आमा हात जोडेर ती महिलाका अघि बिन्ति बिसाउँदै थिईन।
– “तिमीले कस्तो कुरा नबुझेको, कति अर्काका जुठाभाडा माझेर बस्छ्यौ ? तिम्रा पनि सुःखका दिन आउँछन् । चाहिने जति पैसा माग र केस मिलाऊ । ती पार्टीका मान्छे हुन् । ती मध्ये एउटा केटोको आफ्नै भिनाजू मन्त्री छन् । तिमीले मुद्दा लडे पनि जित्नेछैनौ । तिमीलाई के थाहा यी सब कुरा ।
ती महिलाले अझै थप्दै थिईन्,
“थपक्क मैले भनेको मान । मैले त तिमीलाई आफ्नै ठानेर भनेकी हुँ । नभए मलाई के खाँचो ? यस्ता केस त हाम्रामा कति आउँछन् आउँछन् । पत्रपत्रीकामा खबर आउँदैछन् । अहिले नै मुद्दा फिर्ता लिई हाल । अझै केही बिग्रेको छैन।”
– “खै म त केही जान्दिन हजुर । यत्ति हो छोरीले न्याय पाउनुपर्छ भन्छन् सबै । म सल्लाह गरेर भन्छु ।”
– “सुन, गल्ति त तिम्री छोरीको पनि छ । सरले बोलायो भन्दैमा स्कुल छुट्टी भएपछि सरासर घर नगएर किन सरसँग जानु परेकोथ्यो, उसलाई ।”
फतफताउँदै सरिता दिदी अस्पतालबाट बाहिरिदै थिईन ।
– “को छ हँ तिमीले सल्लाह गर्ने मान्छे ? सुनेको अरु संघसंस्थाका मान्छेहरुसँग निकै उठबस छ अरे । मन्त्रीका मान्छेहरु अलि खतरै मान्छे हुन्छन् । तिमीहरु दुवै आमाछोरीको ज्यान जाला । होस् गर, बाँच्नु छ भने मैले भने जस्तो गर्नु ।”
के सम्झिन् को नि ! हिंडिसकेकी मान्छे फेरि फर्केर आईन् र चर्को आवाजमा ती महलिलाले सृष्टीकी आमालाई झपार्दै, अन्तिम चेतावनी दिएर गईन।
भलोको त जमानै छैन भन्या । नाथे नोकरानिले पनि सल्लाह गर्नुपर्ने ।”
तिनको पारो किन तातेको हो कुन्नी ? बाहिर ननिस्कदासम्म फतफताउँदै थिईन ।
……
– “यो सानी बच्चीको जीवनलाई तहसनहस पारिदिए पापीहरुले । पहिलो कुरो अब यो बाँच्छे बाँच्दीन टुङ्गो छैन । दोस्रो कुरो बाँचे पनि अब समाजले मारिरहने छ । त्यसबाट पो बाचिरहन सक्छे कि सक्दिन ? खै न्याय पाउन त मुस्किलै छ है ।”
सृष्टी बसेको घर पर्तिरका एक भलाद्य्मीले अड्कल काट्दै थिए । सृष्टीलाई हेर्न भनेर ती पनि अस्पतालै आइपुगेका रहेछन् ।
केही दिनपछि सृष्टी डिस्चार्ज भएर घर फर्किई । अस्पतालको खर्च जेनतेन सरसहयोग मागेर पनि टारियो ।
मिडियामा सृष्टीको समाचारले ठुलै ठाउँ पाउँदै थियो । नागरिक समाज, महिला हिंसा सम्बन्धी कामगर्ने विभिन्न संघसंस्थाहरुले प्रहरी प्रशासनलाई चर्को दबाब दिरहेका थिए, सृष्टीको न्यायका लागि ।
प्रहरीले घटनाको छानबीन गर्दै थियो । उता पार्टीका कार्यकर्ताहरु दिनदिनै सृष्टीकी आमालाई आएर छानबीन गर्दै थिए ।
– “कति पैसा चाहिन्छ, भन् म दिन्छु । तिमीहरु जस्तो गरिबलाई पैसा कमाउने मेलो भएको छ होइन छोरीहरुको इज्जत ? हुन त तिमीहरुको इज्जत भएपो, इज्जतको पर्वाह हुन्थ्यो र रु मन्त्री ज्यूको सालोमाथि लाको आरोपहरु सबै झुठा हुन् भनेर अदालतमा बयान दिनु । उता मन्त्री ज्यूलाई कम्ता गाह्रो परेको छ तिमीहरुले गर्दा ।”
यस्ताे भन्नेहरूमा शत्ताको आडमा बसेर बुचो राजनीति गर्नेहरु थिए ।
यस्ता भन्नेहरुसँग खै के हिम्मतले हो सृष्टीकी आमा रत्ति पनि डराएकी जस्ती देखिएकी थिईनन् । चुपचाप सुनिन् अनि निर्धक्क भएर जवाफ फर्काइन ।
– “के गर्छौ गर । हेर्छु के गर्न सक्दा रहेछौ । मसँग सारा नेपालीको साथ छ । म मेरी छोरीलाई जसरी पनि न्याय दिलाएरै छाड्छु । अपराधी को हुन् मलाई राम्रोसँग थाहा छ । म जाहेरी फिर्ता लिन्न । तिम्रा मन्त्रीलाई गर सुनाई दिनु ।”
……
– “नानी, फैसला त हाम्रै पक्षमा आयो । ती पापीहरुलाई जन्मकैदको सजाय भयो । अब यत्तिमै मेरी छोरीले न्याय पाएकी हुन्छे त ? मेरी छोरी पहिलाको जस्तै हुन्छे त नानी ? यसले गुमेको इज्जत फिर्ता पाउँछे त ?”
फैसलाको दिन म अदालतमा थिईनँ । केही दिनपछि सृष्टीलाई भेट्न म उनीहरुको घरै गएकी थिएँ । त्यतिबेलै सृष्टीकी आमाले यसो भनिरहँदा मैले सृष्टीले अस्पतालबाट फर्कने दिनभन्दा अघिल्लो दिन भनेको कुरा सम्झिएँ,– “दिदी बलात्कार हुने मेरो, गाह्रो हुने मलाई । अनि इज्जत पनि मेरो जानुपर्ने । इज्जत त सरहरुको जानूपर्ने होइन र दिदी ? खराब त सरहरु हुन् नि, होइन र ?”
त्यतिबेला सृष्टीलाई भेट्न आउने सबैले न्याय त पाउली तर जीन्दगी चाहिं सकियो यसको, इज्ज्जत भन्ने कुरा फिर्ता आउन्न भनेर खासखुस कुरा गर्थे । सृष्टीले त्यो सबै कुरा सुनेकी रहिछ । उसले खै किन हो त्यो प्रश्न पछि मैलाई सोधेकी थिई ।
मैले कसै गरी सम्झिंदा पनि सृष्टीलाई त्यतिबेला उत्तर दिन सकेकी थिईंनँ। र, आज उनकी आमाको प्रश्नको पनि उत्तर थिएन मसँग ।
त्यतिबेला जसरी सृष्टीको प्रश्नमा टाउको हल्लाएकी थिएँ । त्यसै गरी आज उनकी आमाको प्रश्नको पनि उत्तर दिएँ । उनीहरुलाई मेरो उत्तरले कत्तिको चित्त बुझ्यो खै ? तर मलाई चाहिं आफ्नै उत्तरले पनि पटक्कै चित्त बुझेको थिएन ।
……
“बलात्कारीलाई फाँसी दे ! नालायक सरकार राजिनामा दे ! ” यसरी पुरानै ढर्रामा नाराबाजी भरहेकै बेला बाटामा उभिएर केहीले शान्तसँग लामबद्ध भएर प्लेकार्डमा धेरै प्रश्नहरु तेर्स्याएका थिए । कालो पहिरनमा कालैपट्टी बाँधेका स्कूले नानीहरुले सृष्टीको न्यायका लागि आन्दोलन गर्दै थिए ।
“खै कस्तो इज्जत ? कस्ले राख्यो हाम्रो योनीमा इज्जत ? अरुले अपराध गर्दा हाम्रो इज्जत जानुपर्ने ? आफ्नो शरीरको अङ्गमा लागेका चोटहरुले इज्जतको वकालत गर्नुपर्ने ? याे कस्तो समाज हाे ? छोरीका लागि समाज र सरकार किन बोल्दैन ? बोले पनि किन दुख्ने गरी बोल्छ हँ ?”
सहभागीका यस्तै यस्तै प्रश्नहरु थिए सरकार र समाजलाई ।
सायद यस्तै प्रश्नहरु मेरा मनमा पनि भएर नै होला, मैले सृष्टी र उनकी आमाको प्रश्नको उत्तर दिन नसकेकी । जाहाँसम्म इज्जतको सवाल छ, समाजले हरेक छोरीहरुलाई आफ्ना छोरी जस्तै सम्झिन नसकेर यो सब भएको होला । सम्झिएर चित्त बुझाएँ ।
……
– “तिमीहरु आइपुगेउ । कति ढीलो गरेका । झन् छिटो आओ ड्रेस यहीं लगाम्ला भनेको होइन । यहाँ बेहुलीको बहिनीका साथीहरु खै भनेर खोजी हुन थालीसको । तिमीहरु भने आइपुग्या होइन । मैले भनेको थें मेरा टन्न साथी छन् भनेर । ल हिंड छिटो भित्र जाम ।”
अप्सराले सृष्टीसँगै अरु साथीहरुलाई हात समातेर बेहुली भाको कोठामा लान्छे ।
रुपाले बेहुलीले लाको रातो बुट्टे लुगालाई ईशारा गर्दै देखाउँछे र भन्छे ।
– “ओए हेर्न कति राम्रो लेहेंगा । भोलीपर्सि मेरो बिहेमा, म पनि यस्तै खालको लेहेंगा लाउने हो, बुझेऊ । ए साँची तेरो त बिहे हुँदैन अरे है सृष्टी । राती आमाले पल्लो घरको आन्टीसँग कुरा गर्दै हुनुहुन्थ्यो ।”
– “अँ हो त, यसको बलात्कार भको भएर अब यसलाई कसैले बिहे गर्न मान्दैनन् अरे । मैले पनि हाम्रो बुवाहरुले कुरा गरेको सुनेको । बिचरा सृष्टी ।”
सन्जुले पनि होमा हो थप्छे ।
– “केको बिचरा न सिचरा । आ नभए नहोस् न त । नभए के भयो र । तिमीहरुको हुन्छ भने तिमीहरु गरन बिहे, म त गर्दिन बिहेसिए । सधैं आमासँगै बस्न नि पाइन्छ । बिहे गर्नै पर्छ भन्ने छ र रु कत्तिन ।”
सृष्टीको उत्तरले साथीहरु अक्क न बक्क पर्छन् ।
– “आ छोड्दे यसलाई । यो त ठुलो मान्छे हो नि । झन् यसो भनेका थे भनेर सुनाइदेको त उल्टै हामीसँग पो रिसाउँछे । जाउँ हामी, जन्ति पनि आइसके होलान् सोल्टीहरु आका होलान् जिस्काउनु पर्छ ।”
नाक खुम्च्याउँदै रुपाले सञ्जुतिर हेरेर भन्छे ।
– “सृष्टी टेन्सन नले ल । यिनीहरु यस्तै छन्, छाड्दे । म तँलाई बुझ्छु यार । तँ ठिक छेस् ।”
अप्सराकोको कुराले सृष्टी मुसुक्क मुस्कुराउँछे । सृष्टी र अप्सरालाई छाडेर अरु साथीहरु बिहेको मण्डपतिर लाग्छन् ।
……
– “बुईंनी सृष्टी त गाडी कुदाउँछु पो भन्छे । खै केके गर्न मन लाग्छ यो केटीलाई पनि । मत अचम्म लाग्छ । त्यत्रो घटना भर पनि यो चेत्तिन । गाडीको काम रातबेहाल नभनि काम गर्नुपर्छ । दिउँसै त्यसो गर्नेहरुले, झन् राती बाँकी राख्लान् र ? लौन सम्झाउनु परो, यसलाई । पहिले कहिले यस्तो कुरा नगर्ने मान्छे आजभोली यो बन्छु, यसो गर्छु भन्छे ।”
ओहो, सृष्टीले आफ्नो सपना आमालाई पनि भनिछे । पहिलो भेटमा उसले गाडीमा भनेको कुरा सम्झिएर म फेरि मुस्कुराएँ ।
– “होर ! त्यो त खुसीको कुरा हो नि ! होइन र दिदी । पिर नगर्नु दिदी तपाईंकी छोरी साच्चै ठुली मान्छे बन्छे ।”
दिदीले दिएको पिर्का समातेर बसें । भान्सा कोठा र सुत्ने कोठा एउटै थियो उनीहरुको । तर बीचमा सानो बार लगाएको । यसैले पनि होला कोठा चिटिक्कको देखिन्थ्यो ।
– “खै, म त के जान्दछु र ! यसैको भविष्य के होला भन्ने मात्रै लागिरहन्छ । हाम्री सृष्टी कति ठुली भईछे हगि । लौ त जे होला भगवान् भरोसा ।”
– “ह्या आमा पनि कति सोचिराको होला । बन्छु भनेपछि बन्छु त अनि । त्यही कुराले टेन्सन लिनु पर्छ त ।”
सृष्टीका कुराले दिदी र म हास्न थाल्याैं ।
– “ल नानी तपाईंहरु गफ गर्दै गर्नु । म तपाईंहरुलाई चिया बनाएर ल्याउँछु ।”
अरु केही भन्न खोजे जस्तो त लाग्दै थियो तर केही नबोली सृष्टीकी आमा चिया बनाउन भान्सातिर लागिन् ।
…..
– “दिदी खैत बोल्नु भएन त ?”
उसले निकैबेर अघिको आफ्नो प्रश्न सम्झाउँदै झक्झक्याई ।
नीलडाम भएको शरीर सम्झिएँ, गुप्ताङ्गको बिचबाट चुहेको रगतले शरीर पुरै भिजेकोे दृष्य सझिएँ । चिथोरिएको उसको शरीरको घाउ, ती सबै सम्झिदाँ आँखा बन्द भए । आँखा खोलेपछि उसलाई देखें । जसको शरीरको घाउ बल्ल बिषेक हुँदै छ । शरीरलाई बिषेक बनाउन उसले मनमा पनि निकै औषधी छर्किछे । शाहासको औषधी । मैले विश्वासै गर्न सकिनँ उसले यती सजिलै आफ्नो जीवनलाई जोडेर कसरी सपना देख्न थाली ?
मैले उसलाई उसले बिर्सेका घटनाहरु सम्झाउन चाहिंनँ । एकसरो आफूले सम्झिएँ, बस् । सबैले देख्दा उसको जीवन भाँचिएको थियो । तर होइन रहेछ, उसको जीवन पापीहरुले भाँच्न खोजेका मात्र रहेछन् । तर ऊ भाँच्चिन । ऊ दह्रो भएर उभिई । कयौं यात्रीहरुलाई गन्तव्यसम्म पु¥याउने सपना देखेकी केटी त्यत्तिकै लाचार काहाँ हुन्छे र ! आफ्नो गन्तव्य काहाँ भुल्छेर ? ऊ लडिनँ, हिंड्दै छे, दौडिंदै छे, उड्दै छे, फेरि सपना देख्दै छे ।
ऊ निर्धक्क छे । नहुनुपर्ने केही कारण पनि छैन । नगरेका गल्तीहरुको सजाय उसले भोग्नु किन प¥यो र ? अब उ आफैसँग लडाईं गर्न चाहाँदै छे र जीत्न खोज्दै छे ।
उसले अगि सोधेको प्रश्नको, मसँग उसलाई दिने चित्त बुझ्दो जवाफ थिएन । तर पनि उसको मन बुझाउन दुई शब्द बोल्नैपर्छ जस्तो लागेर बोलिदिएँ ।
– “खै काहाँ सबैले अचम्म मानेका छन् र र ? सबैमा त तिमी पनि पर्छ्यौ नि, हैन र ? खै त तिमीलाई अचम्म लागेको रहेनछ त । यसैले त गर्छु भन्ने आँट गर्यौ सृष्टी, अरुले अचम्म मानोस् नमानोस् तिमीले अचम्म नमानेका कुरा जति सबै तिमीले गर्न सक्छ्यौ । अनि यो कुरा मलाई पनि अचम्म लागेको छैन नि ! गाडी कुदाउने अरु पनि मान्छे नै हुन् र तिमी पनि मान्छे नै हौ । यसमा अचम्म मान्नुपर्ने के कारण छ भन त ?”
– “खै दिदी । मान्छेले त्यसै भन्छन् । नपढेको मान्छेले मात्रै गाडी कुदाउने हो अरे, हाे र दिदी ? ”
– “तिमी गाडी कुदाउ । स्टेयरिङसँगै आफ्नो मनको इच्छा समातेर दौड । गाडीको गीयर जस्तै समयको गीयर पनि तालमेल मिलाएर लायौ भने यात्रुहरु ओर्लिने ठाउँसम्म तिम्रो सपनाको गाडी तिमी आफैले पु¥याउनेछ्यौ, कतै दुर्घटना नगराई ।”
नहुनु दुर्घटना त उसको जीवनमा भईसकेको थियो । जाहाँ उसको केही दोषै थिएन । तर अरु दुर्घटना ऊ आफैले नगरोस् भन्ने लागेर उसलाई निकै पाठ पढाउन थालेछु । आखिर मास्टर न परें ।
उसको चित्त बुझाउनलाई मैले फेरि थपें
– “प्रत्येक दिन कोही न कोही मान्छेलाई उनीहरुको गन्तव्यसम्म छाडेर उनीहरुकै यात्राको साक्षी बन्नु सानो कुरा हैन नि, सृष्टी । मान्छेले त खाना बनाउने काम पनि सानो भन्छन् । अब भन त खाना नखाएर कोही बाच्न सक्ला र ? संसारमा चाहिने जती सबै काम ठुला हुन्छन् । पढेका र नपढेका सबैले सबै कामलाई बुझेर गर्न सक्छन् । अनि ती काम, केटाले या केटीले मात्रै गर्नु पर्छ भनेर भनेको पनि छैन । यसै मान्छेले देखि राखेको भएर भनेका मात्रै हुन् । तर संसारमा नदेखेको कुरा पनि गर्न सकिन्छ नि, नानी । आज तिम्रो आँखा पर्यो । भोलि तिमीलाई देखेर अरुको आँखा पर्नेछ । सानो काम त केवल मान्छेले गर्नै नहुने काम मात्रै हुन् । ती अपराध हुन् । बुझ्यौ ।”
– “त्यो त हो है दिदी ।”
उनी धक फुकाएर टाउको हल्लाउँदै हास्न थालिन् । लाग्यो उनले मैले भनेका सबै कुराहरु बुझिन् ।
– “अनि दिदी बलात्कार भाको मान्छेले बिहे नै गर्न नपाउने हो र ? मेरा साथीहरुले भनेका, उनीहरुका बाआमाले यस्तै कुरा गर्छन् अरे ।”
म आपत्मा परें । के उत्तर दिने दिने । निकैबेर टोलाएँ । भन्नु त थियो नै तर आएन । तैपनि बल गरें ।
– “धत् लाटी, त्यस्तो पनि हुन्छ काहीं । तिमीले कसैको केही बिगारेकी छैनौं । तिम्रो जीवनमा केही नराम्रो हुँदैन । अहिले तिमी सानै छ्यौ । पहिले तिम्रा सपना पुरा गर । उमेर पुगेपछि मेरी यति राम्री बहिनीका लागि एउटा राम्रो ज्वाई कसो नभेटिएला, यो संसारभरिमा ।”
ऊ लजार्ई ।
यत्तिकैमा चिया आइपुग्यो । चियासँगै उनकी आमा पनि आइपुगिन्, चिया लिएर । उनकी आमाले हामी दुईका कुरा सुनिछन् क्यारे, खै किन चिया दिदैं केही नसुने जस्तो गरेर सोधिन्,
– “के भन्दै छे नानी यसले रु यो त जे पनि बोल्छे । यी नानी चिया लिनुस् ।”
तीनवटा साना गिलास चियामध्ये एउटा गिलास समातें र एक घुड्को चिया सुरुप्प पार्दै भनें,
– “सृष्टीले पनि नराम्रो बोल्छिन् र दिदी । तपाईंकी छोरी पो हुन् त । आमाको एक्लो संघर्षले हुर्केकी छोरी ।”
– “त्यही त आमा पनि । अबदेखि मलाई गाडी किन कुदाउनु परो भन्ने होइन । बुझ्नुभयो नि, मलाई ढिला भईसक्यो । ल म गएँ, बाइ दिदी भोली फेरि आउनु ल ।”
यति भनेर सृष्टी रिता मिसकामा ट्यूशन पढ्न गई ।
सृष्टीले छरेको उत्साह उसले थाहै नपाई मैले पनि बटुलें । शरीरको भित्र पोको पारेर उत्साहलाई लुकाएँ, पिँधमा बाँकी रहेको एक घुड्की चिया पिएँ अनि आफ्नो बाटो लागें ।
अहिले नौं कक्षा पास गरेर १० मा पढ्दै छे सृष्टी । छ महिना उसले न्यायका लागि लडाईं गरी, समाजसँग लडाईं गरी । कानूनले उसलाई न्याय दियो । उसको जीवन थुत्न खोज्ने तीनै जना अपराधीहरुलाई सजाय दियो । समाजले भने उसलाई सजाय दिई नै रहेको छ । अझै कति लड्नुछ समाजसँग । सायद उसको समाजसँगको लडाईं जीवनपर्यन्त चलि नै रहने छ ।
भाग १ पढ्नुहोस्
Wow dami xa😍😍
उत्कृष्ट ,भावुक,यथार्थमा सजिएका ती सब्दहरु हृदयस्पर्सि छन सुभकामना हजुरलाई।
लेखाइ कति मीठो । समाजको यथार्थ हो यो । छोरी मान्छेप्रतीको धारणा बदल्नु पर्नेछ समाजले । कथाबाट सिक्नुपर्नेछ ।
Ramro lekh. Samaj ko yatharth
Ramro ktaha
Waw ramro
Ramro katha renuka sali. Marmik lago
Katiramro lekh
अति उत्तम लेख दीदी
समाजको वास्तविकता लाई एकदमै मिठासपूर्ण तरिका ले चित्रण गर्नु भए को छ ।
अति उत्तम लेख दीदी
समाजको वास्तविकता लाई एकदमै मिठासपूर्ण तरिका ले चित्रण गर्नु भए को छ ।
Kati ramro lekhnuhunchha hajur. Lekhai chai hoke
हरेक लेख भित्र समाज को यथार्थता लुकेको हुन्छ।पहिलो भाग पढ्दा आँखा भरी आँसु आयाको थियो ।सायद भावमा पुगेर होला । तिम्रो उतर उतर प्रगतिको कामना।
कति वेला पढि सके पत्तै पाइन्। तेरो मेहनत ले सार्थकता हासिल गराेस।❤️
hamrai gauma bhaejastai gari padhe. badhai chha Renuka.
अदालतले बलात्कारीलाई सजाय दिइसकेपछि, समाजले बलात्कृतलाई दिएको सजायका दृश्यहरू मार्मिक रूपमा भेला गरिएकाे रहेछ । यो लेखले समाज र समाजमा रहेका हामी सबैलाई दुख्ने गरी झापड हानेको छ । समाजका इन्जिनियरहरू(नेता) आत्मसमिक्षा गरुन् । अनि लेखकलाई शुभकामना !
समाजलाई मिहिन ढंगले बुझेर केलाउन सिपालु मान्छे । तपाईंका सोचहरु सबै लेख रचनामा आउन् । समाजलाई पक्कै त्यसले फाइदा पुग्नेछ ।
यथार्थ
Wow❤️
बास्तबिकताको नजिक पुगेर लेखिएको लेख ❣️❣️
बास्तबिकतासगँ नजिक पुगेर लेखिएको लेख ❣️❣️❣️
अत्यन्तै राम्रो लेख 🙏✨♥️
भाग २ सोचेको भन्दा पनि उत्कृष्ट लाग्यो रेनुका जि । यसरी नै लेख्दै जानुस धेरै धेरै शुभकामना।🙏
सार्है मार्मिक लेख❣️❣️❣️
उत्कृष्ट ,भावुक लेख….लेखाइ कति मीठो !!
उत्तर उत्तर प्रगतिको शुभकामना रेनुका💞💞
कथाले समाज बोलेको छ । समाज बोल्ने कथाहरुले समाजले झटारो हानेको छ । समाजले बुझ्नुपरो